Volledig "onthaast"

Na een eerste uitstel mocht ik afgelopen 9 november dan toch eindelijk mijn thesis verdedigen. Ondanks de geaccumuleerde zenuwen bracht ik het er toch goed van af en mocht ik naar huis met 90% en een titel Magister Scientiae. Maar na meer dan een jaar werken aan dit onderzoek was het ook tijd om eens een weekendje te "onthaasten" zoals men dat ginds zo mooi zegt. Nu ja "ont-haasten" lijkt in Latijns Amerika moeilijk, want haast is meestal ver te zoeken. Maar ja stress is er zeker wel geweest, zo ook op het werk. Gelukkig hebben wij dan, in plaats van het intussen ondergesneeuwde Oostende, honderden kilometers tropische stranden waar de temperatuur overdag bijna nooit onder de 30 graden zakt. Maar als je wil relaxen moet je het goed doen en dus gingen we voor een keer ook voor pure luxe en ... 4 sterren.

Voor foto's klik hier.

Mañana

"Mañana" is ongetwijfeld een begrip in Latijns Amerika. Ik ben hier intussen al erg geïntegreerd, maar desondanks zal hier nooit echt aan wennen. De eindeloze wachtrijen in banken en overheidsinstellingen, de ongekende "snelheid" waarmee de postbeambte zijn klanten bedient, de keren dat je met iemand afspreekt die nooit of pas uren later opdaagt zonder je even op de hoogte te brengen, ... Het zijn maar enkele vrije vertalingen van de Latijns-Amerikaanse interpretatie van dit woord. Ook onlangs nog, werd ik geconfronteerd met dit fenomeen. Na maanden wachten op een datum voor de verdediging van mijn thesis, kreeg ik 2 weken geleden plots te horen dat ik een week had om me voor te bereiden. Heel wat stress en zeven slapeloze nachten later was alles klaar voor de presentatie. Ik had de laptop al klaargezet en een van de medewerksters van de universiteit had de, in dit land zo onmisbare, koffie al laten doorlopen. Op amper 30 minuten voor het begin kwam men mij echter vertellen dat mijn thesis verdediging zou worden uitgesteld. De voorzitster van de Jury kon immers door onvoorziene omstandigheden niet aanwezig zijn en een vervangende voorzit(s)ter was blijkbaar geen optie. Er zat dus niets anders op dan terug naar huis te gaan en te wachten op een nieuwe datum. Intussen weet ik dat dat 9 november 2pm wordt. Hopelijk deze keer meer geluk...

Seguimos vivos

Hoog tijd om nog eens wat te posten op mijn blog....

Enkele weken geleden brachten we een kort bezoek aan België. Jammer genoeg was er niet genoeg tijd om iedereen terug te zien. Desondanks was het toch leuk nog eens de grote plas over te steken. Ditmaal bovendien met hogere temperaturen. We hebben dan ook heel wat terrasjes afgeschuimd natuurlijk...

Maar alvorens voet aan Vlaamse bodem te zetten, moesten we eerst een paar dagen naar Luxemburg voor mijn werk. We verbleven echter even verderop, in het Duitse Trier, waar ook een deel van mijn collega's wonen. Ik moet toegeven, Trier was een onverwacht mooi en gezellig stadje. En terwijl ik aan het werk was in Munsbach, is Meylin natuurlijk alle Trierse winkels gaan plunderen...

Op zaterdag werd de reis dan voortgezet richting Leuven. Met twee zware koffers en nog wat "handbagage" stapten we de trein op. Tot onze grote verbazing was het echter een hele onderneming om bij het overstappen met de bagage van het ene naar het andere perron te gaan. Zelfs in Brussel Noord was er geen roltrap of lift te bespeuren... Op dat vlak staat zelfs Costa Rica verder. Hier zijn intussen immers alle bussen en alle publieke instellingen aangepast voor rolstoelgebruikers en dus bijgevolg, en ongewild, ook voor toeristen met veel te veel bagage.

Toevallig was het net de dag van onze aankomst straatfeest net om de hoek en dus konden we meteen meegenieten van een lekkere portie paella. Ook de dag nadien was het feesten geblazen. Na meer dan vijf gemiste edities was ik er eindelijk nog eens bij op onze jaarlijkse BBQ. Jammer dat het weer net die dag een beetje minder was, maar dat maakte het misschien extra gezellig... Gelukkig was het weer de andere dagen heel wat beter. Vermits daar bij vorige bezoeken weinig tijd voor was, bezochten we dit maal naast familie en vrienden zowat alle Vlaamse steden, alsook de Ardennen en Luik.

Zulke bezoekjes zijn natuurlijk jammer genoeg voorbij voor je het weet en zo stonden we voor we het goed en wel door hadden weer aan onze voordeur. Ok, op 15 uur vliegen, jetlag, slaaptekort, rug en spierpijn na dan. Maar ja je moet er wat voor over hebben.

Via deze link kan je een selectie van onze vakantiefoto's bekijken. Voor meer foto's kan je terecht op Facebook en als je ze allemaal wilt zien, ben je natuurlijk altijd welkom hier...

Malpais & Cabo Blanco

Het laatste weekend dat Mira & Matthias op bezoek waren had ik een verlengd weekend. Reden te over dus om er nog maar eens op uit te trekken. Deze keer ging het richting Malpais, helemaal in het zuiden van het schiereiland van Nicoya. Ondanks de lange rit, over slechte wegen en met kilo's stof, was het zeker de moeite waard. Ongeveer rond de middag kwamen we aan en installeerden we ons meteen naast het zwembad. Na een frisse duik en wat relaxen zijn we nog even naar het nabije dorpje Santa Teresa gewandeld.

De dag erna gingen we dan over een klein binnenwegje naar het Refugio Absoluto de Cabo Blanco. Ik heb hier zelf nog twee weken als vrijwilliger gewerkt toen ik met AFS in Costa Rica was. Toch wel een klein beetje nostalgie dus. Ik was echter wel vergeten hoe lang en zwaar de wandeling naar het strand was, op het einde van het wandelpad. Een beetje meer als ik gedacht had. De drukkende warmte maakte het bovendien nog vermoeiender. Bovendien, na ongeveer 4 uur wandelen, bijna terug aan de uitgang sloeg Mira haar voet om. Gelukkkig gebeurde dit voor hen tijdens de allerlaatste dagen in het land, maar toch wel jammer natuurlijk...

De dag erna vertrokken we weer terug naar San Jose. Na een blitsbezoekje aan het strand van Santa Teresa reden we over de stoffige wegen richting Playa Naranjo. De Ferry vanuit Paquera (26 km dichterbij) was immers tijdelijk buiten gebruik. Resultaat was een enorme file auto's eveneens hoopten de volgende ferry op te rijden. Voor ons helaas net te laat. De auto voor ons kon er nog net op, maar wij moesten dus 3 uur extra wachten.

Foto's vind je hier.

Monteverde

Op dit moment zijn twee vrienden, Matthias & Mira, hier op bezoek. Rede genoeg dus om even er op uit te trekken. Na zaterdagochtend eindelijk eens te kunnen uitslapen (tot 6uur) ging het eerst richting Puntarenas, over de splinternieuwe tolweg (nu doen we er tussen een half uur en een uur minder over!). Vandaaruit reden we terug de bergen in. De laatste 20 km over aardeweg, maar wel met spectaculaire zichten van de Golf van Nicoya.

Santa Elena, waar we overnachtten, is een klein dorpje aan de rand van het Monteverde nevelwoud. Zoals de naam al doet vermoeden regent het er wel veel! Ta, anders zou het ook geen regen-nevelwoud zijn natuurlijk. De ligging, op 1600 meter boven de zeespiegel en met zicht op de pacifische oceaan, zorgt ook voor een stevige wind en lage temperaturen (naar Costa Ricaanse normen, 11 graden zondagochtend). Dit is dus een van de weinige plekken in het land waar je een sweater nodig hebt!

De tocht door het woud hadden we echter gepland voor de vroege uurtjes zondag. Daarom beslistte we s'avonds een begeleide nachttocht te maken door een woud even verderop. Hoe onze gids het deed weten we niet, maar met zaklamp in de aanslag wist ze toch heel wat dieren te vinden. Een vijftal luiaards (waaronder een jong), een Olingo, een kinkajou, een Tarantula, Wandelende tak, een Toucanet, een mooie Manakin, en nog veel meer.

De volgende ochtend zijn we dan naar het Monteverde cloud forest getrokken. Veel hebben we echter niet gezien. Misschien omwille van de regen of omdat we geen verrekijker hadden? Een gids die we tegenkwamen vertelde ons immers dat hij wel Quetzals had gezien in de kruinen van de bomen. Maar ook zonder dat is het een mooie wandeling! Zeker aan te raden zou ik zeggen.

Jammer genoeg was het weekend veel te snel voorbij en moesten we terug naar huis rijden.

Voor meer fotos klik hier.

Vrede in Costa Rica, maar oorlog op de weg

Als jullie denken dat de Italianen slecht rijden, maak dan maar eens een ritje in downtown San José! En als je dat zonder blutsen en bulten er vanaf brengt, kan je verder rijden richting de Caraïbische kust over de "Highway to Heaven" (een terechte naam!).

Om deze situatie enigszins te doen omslaan, keurde het parlement vorig jaar een nieuwe wetgeving goed. Deze zou strenge straffen en hoge boetes opleggen voor chauffeurs die niet rijden volgens de regels. "A hell of a job" voor de verkeerspolitie! Deze cultureel ingebakken "macho" rijstijl is immers moeilijk zo plots te veranderen. Daardoor werd de uitvoering ook een half jaar uitgesteld. Maar sinds maandag is de wet dan toch in werking getreden. Desondanks blijf ik heel wat auto's zien die het rode licht negeren, geen geldig rijbewijs hebben (dit wordt geschat op 400.000!) snel rijden, plots via de middenberm van de autostrade terugkeren, voetgangers bijna omver rijden, enz..

Natuurlijk zijn er ook heel wat mensen die hun beklag doen over de nieuwe wet, inclusief de parlementsleden die eerder hun goedkeuring gaven. Deze laatsten zijn nu in aller ijl (voor de machtsoverdracht in Mei) bezig de wet weer te hervormen en heel wat artikels te schrappen. Terug naar af... Maar in ieder geval zijn de files de laatste dagen ongewoon kort.

Een stukje paradijs

Afgelopen weekend zijn we weer eens even weg geweest, op zoek naar een beetje rust. Op zo ongeveer een twee uur rijden van huis kwamen we aan op onze bestemming, bijna helemaal boven op de bergpas "Cerro de la Muerte". De temperatuur was er dan ook erg fris voor ons, vermits we in Heredia elke dag 25 tot 32 graden gewoon zijn. Zowel letterlijk als figuurlijk waren we helemaal in de wolken. Na elke dag die drukte en chaos in de stad, was deze ongelooflijke rust, kalmte en de pure natuur onvoorstelbaar.

De plek waar we logeerden (Paraiso del Quetzal), is vooral bekend omwille van de kleurrijke gevleugelde bewoners, Quetzals. Je kan ze eigenlijk enkel vergelijken met paradijsvogels. Hun bonte kleuren en lange staarten laten je onmogelijk onverschillig! Terwijl de "nationale vogel" van Costa Rica een bruin familielid van de merel is, is de Quetzal het symbool van de Guatemalteken. Desondanks zijn er dankzij de ontbossing in Guatemala bijna geen van deze vogels meer te zien. Dat was dan ook de reden van het bezoek van een delegatie ministers en hoge ambtenaren uit Guatemala enkele jaren geleden, zo stond er te lezen in een krantenartikel dat aan de muur hing.

Meer fotos vind je hier.