Back to earth

Vanaf nu kan je deze blog (of althans een deel ervan) ook volgen op de Blog "En nu even elders" van De Standaard. Surf daarvoor even naar http://standaard.typepad.com/en_nu_even_elders/

Mijn bijdragen kan je hier vinden.

Het heeft even geduurd, maar met de nodige vertraging is de treinlijn vanuit Heredia naar de hoofdstad, San José, dan toch in gebruik genomen. Eind vorig jaar had de spoorwegmaatschappij tweedehandsvoertuigen gekocht in Spanje en ze aangepast zodat ze ook hier zonder problemen konden rijden. Een eerste officiële rit in december met de president aan boord was echter uitgedraaid op een fiasco. Na slechts enkele minuten ontspoorde de trein immers. Deze zaterdag was het tijd voor een tweede poging. En jawel, met President Arias als machinist kwam de trein zonder verdere problemen het station van Heredia binnengereden.


Sinds maandag kan nu ook het gewone volk naar de hoofdstad sporen. Nu moet je weten, Costa Rica heeft al sinds meer dan twintig jaar zijn spoorwegen laten bekommeren. Vooral aardbevingen en de constante aardverschuivingen maakten het immers financieel onhoudbaar voor de toenmalige regering. De terugkeer van de trein is hier dan ook een hele gebeurtenis. Op de eerste dag overspoelden dan ook duizenden Costaricanen de weer in gebruik genomen stations. De 90 minuten wachttijd (drie maal langer als de rit zelf) kon hen niet veel schelen.

Vandaag moest ik zelf ook naar San José en heb ik dus ook maar eens de trein genomen. Ook vandaag zaten de wagons propvol. Kinderen die nog nooit in hun leven een trein gezien hadden, radiojournalisten die live van op de trein in de ether waren en anderen die met hun gsm constant contact hielden met vrienden en familie "back on earth". Na een beetje geprutsel met de knopjes vond de machinist dan toch de luidspreker om het vertrek aan te kondigen. Onderweg stopten auto's en voetgangers om dat rare ding even te zien voorbij rijden, terwijl enkele stoere "machos" er een sport van maakten om nog net voor de trein de overweg over te rijden (daar komt ongetwijfeld nog een ongeval van). 30 minuten later kwamen we dan aan in het "estación al atlantico". Moest ik niet op het groene knopje hebben gedrukt om de deuren te openen (niemand wist dat dat zo moest natuurlijk) was iedereen mooi in de trein gebleven.

La burocracía

Mijn zoektocht naar een job lijkt wel eeuwig te duren. Die economische crisis komt dan ook op een slecht moment. In mijn sector, de internationale relaties, is het al helemaal niets. Bovendien eisen potentiële werkgevers veel meer. Hopen ervaring tegen een hongerloon dat is de realiteit. En iemand zonder ervaring, zoals ik, komt natuurlijk helemaal niet aan de bak.

Toch heeft men mij een tijdje geleden een tijdelijke job aangeboden bij Incopesca, de overheidsinstantie bevoegd voor visserij. Ik zou er voor drie maanden moeten helpen bij het verwerken van de resultaten van een onderzoek, weliswaar natuurlijk voor een hongerloon. Maar iets is beter dan niets hé. Jammer genoeg was ik even vergeten dat het gaat over een overheidsinstantie. In Costa Rica dan nog wel. Niet zo zeer dat ze hun beloftes niet zouden nakomen. Ik ken immers al de mensen daar. Ik werkte er eerder al bij de voorbereidingen van een internationaal forum. Wel omdat zoiets langer duurt als ik gedacht had. "La burocracía", indeed! Men moet nl. het bijhorende budget eerst goedkeuren. Intussen vliegen de weken voorbij.

Maar ik verveel me niet. Ik werk intussen mee aan verschillende wetenschappelijke onderzoeken van een Stichting, genaamd Prohumana. En dan is er natuurlijk ook nog mijn thesis (over het betrekken van migranten bij ontwikkelingssamenwerking). Dat vlot intussen aardig en als alles zo voort gaat hoop ik in november mijn scriptie te verdedigen voor de jury.